bomba kosmiczna

Jeden z najcięższych pocisków fizycznych używanych przez pojazdy kosmiczne. Bomba kosmiczna to przede wszystkim potężna porcja ładunku wybuchowego i detonatorów, pozbawiona z reguły wszelkich systemów napędu i naprowadzania. W cel uderza jedynie dzięki prędkości nadanej jej przez jednostkę macierzystą, oraz - w przypadku bombardowania celów naziemnych - dzięki sile grawitacji.

Najpopularniejsze bomby to te z ładunkiem wstrząsowym. Pocisk taki różni się od rakiety wstrząsowej w zasadzie jedynie tym, że nie posiada systemów napędu i naprowadzania lub posiada jedynie minimalne. Jego ładunkiem bojowym jest jeden z wielu typów materiałów wybuchowych, czasem ukształtowany w formie pociku kumulacyjnego, a czasem mający za zadanie jedynie wyrządzić jak największe szkody słabo opancerzonym obiektom.

Bardziej zaawansowany ładunek to bomba protonowa w rodzaju ArmaTek VL-61/79 przenoszonych przez bombowce TIE. Pocisk taki mieści w swoim rdzeniu miniaturowy reaktor generujący protony otoczony nieprzenikalnym pancerzem z neuranium. Ten z kolei osłonięty jest warstwą mającą za zadanie tłumić implozję, a z zewnątrz otoczony powłoką lantanidową. Całość uruchamiana jest przez jeden lub dwa detonatory mające za zadanie zainicjować implozję ładunku głównego i w ten sposób rozpocząć proces emisji cząstek elementarnych. Eksplozja rozsyła je na wszystkie strony z wielką prędkością, tworząc "chmurę śmierci", przeciw której nie są w stanie pomóc osłony energetyczne (tarcze cząsteczkowe - owszem) i która skutecznie radzi sobie zarówno z pancerzami, jak i z nie utwardzoną materią.

Istnieją jednak także inne wariacje bomb, a wśród nich stosowane przez bombowce Imperium pociski z ładunkiem baradium, będące w istocie większymi wersjami detonatorów termicznych.

W bomby kosmiczne z reguły wyposaża się bombowce oraz kanonierki: dla lekkich myśliwców pociski takie są zwykle zbyt ciężkie, a większe jednostki nie dysponują odpowiednią prędkością, by skorzystać z nich podczas walki w przestrzeni - choć bywają z rzadka używane do nalotów powierzchniowych na cele planetarne. Poza celami naziemnymi, bombami atakować można w zasadzie tylko największe i nieruchome (lub niemal nieruchome) obiekty: platformy i stacje kosmiczne, kompleksy fabryczne, ciężkie okręty liniowe.

Modelowym przykładem bombowca jest imperialny TIE/sa, a w późniejszych czasach - rebeliancki K-wing, dostosowany specjalnie do przenoszenia superciężkich bomb fuzyjnych o niespotykanej sile rażenia.