Hipernapęd

Hiperprzestrzeń to nie do końca poznany alternatywny wymiar, w którym nie istnieją tradycyjne prawa fizyki nie pozwalające na loty z prędkościami przyświetlnymi, nie mówiąc już o przekraczaniu prędkości światła. Napęd nadprzestrzenny to system, który pozwala jednostce kosmicznej przenieść się na czas podróży do nadprzestrzeni, dzięki czemu jest ona w stanie pokonać odległości międzygwiezdne w stosunkowo rozsądnym czasie. Lot taki - wykonywany niejako na ślepo, bez kontaktu ze zwykłą przestrzenią - nie jest stuprocentowo bezpieczny. Wszystkie ciała niebieskie maja w nadprzestrzeni swoje cienie masy, kolizja zaś z takim cieniem jest dla podróżującego bardzo nieprzyjemna w skutkach i zazwyczaj kończy się zniszczeniem pojazdu. Do zwykłej przestrzeni wraca on wtedy - jeśli w ogóle wraca - jako wypalony i porozdzierany wrak.

Współczesne systemy wykrywania potrafią namierzyć cień masy, jednak przy locie z wielką prędkością nie zawsze udaje im się zdążyć z procedurą awaryjnego wyjścia do przestrzeni standardowej. W dużej mierze szansa przeżycia kolizji zalezy od szczęścia - statek może wyskoczyć na czas, może wyskoczyć w różnym stopniu uszkodzony (ze względu na zawadzenie o brzeg cienia, bądź też na uszkodzenia wywołane gwałtownym odcięciem zasilania hipernapędu), a może nigdy nie wrócić. Wypadki takie, chociaż brzmią groźnie, zdarzają się jednak bardzo rzadko - większość nawigatorów ma tyle zdrowego rozsądku, żeby poruszac się lepiej znanymi i bardziej uczęszczanymi trasami, na których ryzyko kolizji jest praktcznie zerowe.

System hipernapędu składa się z dwóch podstawowych modułów: standardowych silników - zazwyczaj jonowych, pełniących również rolę napędu podświetlnego jednostki - nadających jednostce 'klasyczną' prędkość, oraz motywatora z systemem emiterów, które wytwarzają specjalne pole energetyczne otaczające kadłub statku i umożliwiające mu wejście w nadprzestrzeń.

Prędkość hipernapędu, definiowana jako czas, w jakim dana jednostka może pokonać zadaną odległość, nie zależy jedynie od mocy silników, ale również od poziomu zaawansowania komputera astronawigacyjnego oraz... ryzyka, jakie decyduje się podjąć pilot. Lot w nadprzestrzeni praktycznie nigdy nie odbywa się po prostej, ze względu na liczne przeszkody istniejące w przestrzeni fizycznej oraz anomalie nadprzestrzenne. Lepsze komputery nawigacyjne, czy też te posiadające dokładniejsze dane astronawigacyjne, albo też te podłączone do wyjątkowo czułych systemów wykrywania cieni masy, są w stanie wytyczać krótszą trasę, a więc skrócić czas podróży - "zwiększyć prędkość" przelotu. Dobry hipernapęd o dużej mocy pozwala również na bezpieczny przelot bliżej źródła grawitacji, dzięki czemu można "ścinać zakręty" tras nadprzestrzennych.

Z tego względu prędkości w nadprzestrzeni nie podaje się jako wartości bezwzględnej, ale przez określenie klasy hipernapędu, obejmującej cechy całego systemu napędowego i wyrażonej przez liczbę całkowitą:

• Klasa I - najszybszy z seryjnie budowanych, podczas galaktycznej wojny domowej na wyposażeniu najnowocześniejszych myśliwców i części szybkich okrętów.
• Klasa II - dwukrotnie wolniejszy od poprzedniego, na wyposażeniu większości okrętów a także często stosowany na prywatnych jachtach i transportowcach oraz szybszych z ciężkich frachtowców.
• Klasa III - trzykrotnie wolniejszy od klasy I, powszechnie dostępny, montowany głównie na frachtowcach.
• Klasa IV i następne - hipernapędy o coraz słabszych osiągach, lub też po prostu bardzo starego typu.

Bardziej technicznym określnikiem prędkości jest mnożnik hipernapędu - liczba informująca, przez ile należy pomnożyć czas podróży przy użyciu hipernapędu klasy pierwszej, aby otrzymać czas przelotu dla danej jednostki. Mnożnik x1 jest odpowiednikiem klasy pierwszej, x2 - drugiej itd. Nazwenictwo to propaguje się czasem na klasy - okręty o nietypowych napędach, np. o mnożniku 1.5 bywają czasami określane jako posiadające hipernapęd danej klasy - w tym wypadku 'klasy półtora'. Niektórzy przemytnicy specjalizują się w przerabianiu napędów nadprzestrzennych tak, by pozwalały na osiągi rzędu nawet x0.75. Sokół Milenium Hana Solo zdecydowanie plasuje się wśród najszybszych jednostek w Galaktyce z mnożnikiem 0.5. Gdyby ktokolwiek zechciał rozstać się z takim komponentem, lub też był w stanie coś takiego skonstruować, to cena za niego zaczyna się od 100 000 kredytów - a i do tego trzeba mieć odpowiednie znajomości.

Poza głównym systemem hipernapędu, większe jednostki kosmiczne, zwłaszcza te bojowe, często wyposażone są w napęd rezerwowy o dużo mniejszej mocy, o mnożniku z przedziału x5 do x20. Napęd taki jest z reguły jednorazowego użytku i musi być wymieniony (w niektórych przypadkach - poddany generalnemu remontowi) po każdym wykorzystaniu. Kiedy alternatywą jest jednak pozostanie na zawsze w przestrzeni kosmicznej, z dala od jakichkolwiek zamieszkałych planet, i w perspektywie śmierć głodowa lub z braku tlenu - inwestycja w zapasowy hipernapęd nigdy nie jest bezcelowa.

Z oczywistych względów hipernapędu nie da się uaktywnić w atmosferze planety, w studni grawitacyjnej dowolnego ciała niebieskiego, a także na obszarach niektórych mgławic - przez co 'gęstsze' obszary statki kosmiczne nierzadko muszą przedzierać się przy użyciu napędu klasycznego.