Stacja obronna Firestar (FireStar Orbital Defense Station)

Stacja obronna Firestar

(Joe Bavitz, Hideouts and Strongholds, West End Games)

FireStar ("Ognista gwiazda") to jeden z najpopularniejszych typów kosmicznych stacji bojowych stosowanych jako orbitalne platformy obronne. Projekt ten powstał w połowie ostatniego stulecia istnienia Starej Republiki i o ile nie zyskał szczególnej akceptacji agend rządowych ani zamówień z tychże źródeł, o tyle spotkał się ze sporym zainteresowaniem ze strony rządów planetarnych oraz korporacji pragnących zabezpieczyć swoje planety i instalacje orbitalne przed atakami piratów, najazdami wrogich frakcji czy sił wojskowych lub też wypadami najemników zatrudnionych przez konkurentów biznesowych.

OSO FireStar w założeniu stanowić ma element większej sieci orbitalnych instalacji obronnych, na przykład będąc jednym z elementów węzłowych systemu fortyfikacji otaczającego całą planetę. Równocześnie jednak nawet i sama w sobie stanowi poważną siłę trudną do zignorowania i może być wykorzystana indywidualnie do ochrony pojedynczych kolonii czy fabryk kosmicznych. Czuwając nad wyznaczonym obszarem przestrzeni, FireStar jest w stanie dosłownie wypełnić go ogniem swojej artylerii tak, że nie będzie miejsca, w którym nieprzyjaciel mógłby się schować czy przemknąć przez pierścień obrony. Równocześnie dzięki obszernym pokładom hangarowym może ona pełnić rolę lokalnej bazy myśliwców i kanonierek, znacząco skracając czas ich dolotu na pole walki.

Stacja posiada gigantyczną ilość uzbrojenia rozlokowanego w ośmiu wieżach o różnej wysokości rozmieszczonych wokół centralnego rdzenia i otoczonych pierścieniem hangarów. Każda wieża posiada naprzemienne pokłady artyleryjskie, rakietowe i obronne, przy czym na przykład najwyższa ma ich 11 (w tym 5 strzeleckich i po 3 rakietowe i obronne), a najniższa - 5 (2 + 1 + 2). Każdy taki pokład to autonomiczny segment z własną załogą, systemami kontroli ognia, rezerwowymi bateriami i kapsułami ratunkowymi.

Pokłady strzeleckie mieszczą w sumie 148 stanowisk poczwórnych dalekosiężnych dział laserowych Golan Arms DL-III NightFang, które dla lepszej celności operują zazwyczaj niezależnie, ale można je też kontrolować zdalnie lub automatycznie z centrum dowodzenia stacji. W zależności od pola ostrzału na danym pokładzie może być zainstalowanych nawet do ośmiu stanowisk ogniowych, a w późniejszym czasie niektóre stanowiska na niektórych stacjach przezbrajano w turbolasery. Pokłady rakietowe wyposażone są w uniwersalne wyrzutnie pocisków Arakyd Vanguard, z których odpalać można zarówno torpedy protonowe jak i rakiety wstrząsowe. Wyrzutnie zasilane są za pomocą automatycznych podajników przenoszących pociski z dodatkowo opancerzonych magazynów umieszczonych w centralnej części pokładu. Poziom rakietowy może być wyposażony maksymalnie w sześć wyrzutni.

Pokłady obronne mieszczą stanowiska osłon, urządzeń zakłócających oraz punkty pierwszej pomocy. Stacja wyposażona jest w ciekawy (i w okresie galaktycznej wojny domowej dość przestarzały) system wielu niezależnych generatorów tarcz Borstel 9K-4 współpracujących ze sobą i w sumie okrywających całą jej powierzchnię. Pola działania osłon zachodzą na siebie, co pozwoliło zwiększyć ich efektywność, a równocześnie sprawia, że w momencie uszkodzenia czy przeładowania danego generatora jego zadania mogą przejąć sąsiednie placówki. Dzięki temu rozwiązaniu stacja posiada zawsze "drugą linię obrony", a jej systemy osłonowe mogą funkcjonować jako osłony zapasowe znane z krążowników kalamariańskich. Podobnie działa również rozproszony system zakłócający opierający się na modułach Arakyd Double-Blind i znacząco utrudniający zarówno naprowadzanie pocisków rakietowych i torped, jak i wstrzeliwanie się artylerii kosmicznej.

Pokład hangarowy mogący pomieścić niemal dwie i pół setki myśliwców podzielony jest na trzy poziomy, a każdy z nich na kilka komór hangarowych oddzielonych od siebie ruchomymi pancernymi grodziami mającymi zminimalizować skutki ewentualnej eksplozji na którymś ze stanowisk. Wloty do hangarów są jednym z najsłabszych punktów stacji FireStar, dlatego wyposażono je w zasuwane pancerne osłony, które w sytuacji bojowej otwierane są tylko na czas prowadzenia operacji lotniczych. Ze względu na zagrożenie, jakie niesie ze sobą ich odsłonięcie, regularnie praktykowaną doktryną stało się wysyłanie wszystkich myśliwców do akcji jak najwcześniej, na samym początku bitwy, aby w momencie, kiedy nieprzyjaciel zbliży się na odległość skutecznego ognia, wszystkie hangary były już zamknięte i zabezpieczone.

Rdzeń centralny stacji zawiera wszystkie systemy i pomieszczenia niezbędne dla funkcjonowania jej poziomów bojowych. Na poziomie hangarów rozmieszczono magazyny, warsztaty, kwatery załogi, jadalnie, pomieszczenia odpraw i całą resztę infrastruktury potrzebnej załodze. Powyżej znajduje się centrum dowodzenia, sterowania i kontroli ognia, pokładowa zbrojownia, główny posterunek ochrony oraz kwatery oficerskie i główny punkt szpitalny. Pokład poniżej hangarów to natomiast główna maszynownia stacji, w której pracują cztery olbrzymie główne reaktory zapewniające zasilanie zarówno jej licznych systemów bojowych, jak i cywilnych. Są tu też generatory zapasowe, po jednym na każdą z wież, mające dostarczać mocy stanowiskom bojowym w przypadku problemów z głównymi reaktorami. W normalnych warunkach generatory te również pracują i wykorzystywane są do zwiększenia mocy osłon i uzbrojenia. Poziom reaktorów chroniony jest podwójną warstwą pancerza, gdyż stanowi naturalny cel pozwalający na szybkie unieszkodliwienie całej stacji bojowej. FireStar posiada cztery bloki silników manewrowych, które nie dysponują mocą niezbędną do sensownego przemieszczania stacji, pozwalają jednak na wykonywanie niezbędnych korekt w celu utrzymania lub zmiany jej orbity.

Kosmiczne stacje obronne typu FireStar były dość szeroko wykorzystywane przez kilka dekad istnienia Republiki, jednak z czasem ich popularność zaczęła maleć. Miało to związek zarówno z pojawianiem się nowszych konstrukcji, w tym szczególnie intensywnie promowanych produktów Golan Arms, jak i ze zwiększającą się dostępnością okrętów gwiezdnych, które zaczęto wykorzystywać również w roli ruchomych punktów obronnych. W okresie galaktycznej wojny domowej FireStary funkcjonowały już przeważnie tylko na Zewnętrznych i Środkowych Rubieżach oraz w obronie pojedynczych i mniej ważnych fabryk czy kopalni. Wiele z tych stacji zostało wycofanych i złomowanych, część zaś zmodyfikowano i przystosowano do pełnienia innej roli - z reguły po rozbrojeniu.

Wśród stacji, które przetrwały, ciekawy - choć znany tylko wtajemniczonym kręgom - jest los stacji Petabys, która zakupiona została jako kopalniany posterunek strażniczy. Kiedy kopalnie na bronionym przez nią księżycu uległy wyczerpaniu, właściciel uznał, że nie opłaca mu się demontować czy organizować skomplikowanej procedury odholowywania FireStara w inne miejsce i sprzedał ją niemal po cenie złomu przygodnemu kupcowi. Kupcem tym okazał się być niejaki Uopled, rodiański pośrednik w handlu czarnorynkowymi towarami i usługami. Postanowił on zaadaptować stację bojową na swoją siedzibę i równocześnie stworzyć z niej nieoficjalną przystań dla przemytników i innych przedstawicieli nielegalnego biznesu - tym bardziej dla nich atrakcyjną, że bronioną przez ponad dwieście stanowisk bojowych zdolnych do odparcia nawet poważnego rajdu piratów czy konkurencji i będących w stanie dać czas na ucieczkę w przypadku mało prawdopodobnego odnalezienia Petabys przez większy oddział sił porządkowych (w sile przynajmniej ciężkiego krążownika). Aby ten ostatni problem nie zaistniał, Uopled zaczął zamyślać nad przeholowaniem stacji w inne miejsce, okazało się to jednak nie być taką prostą sprawą.

• Heroes and Rogues