Lotniskowiec Endurance (Endurance Carrier)

Lotniskowiec Endurance

(Ansel Hsiao, The Essential Guide to Warfare, Del Rey)

We wczesnych etapach galaktycznej wojny domowej rolę podstawowych okrętów wojennych pełniły ciężkie krążowniki. Z czasem jednak na siłę dominującą wyrastać zaczęły myśliwce kosmiczne - głównie dzięki postępom, jakich w dziedzinie ich doskonalenia i wykorzystywania poczynił Sojusz Rebeliantów. Liczne ataki z doskoku przeprowadzane przez eskadry myśliwców dalekiego zasięgu startujących z pokładów nie angażujących się w starcia krążowników oraz z ukrytych baz rebelianckich wymusiły zmianę taktyki wojennej Imperium, a z czasem doprowadziły do jego upadku. Zarówno pierwsza, jak i druga Gwiazda Śmierci zniszczone zostały przez myśliwce bądź jednostki im podobne, taki sam los spotkał SSD Executora oraz wiele innych okrętów i konwojów. Myśliwce powoli stawały się siłą dominującą w starciach kosmicznych.

Dlatego podejmując się przebudowy floty w ramach programu Nowej Klasy, Nowa Republika zdecydowała, że trzonem formacji będą od tej pory lotniskowce, a wszelkie krążowniki, fregaty itp. pełnić będą przede wszystkim role wsparcia i eskorty. Opracowano wprawdzie jeden nowy Gwiezdny Niszczyciel - jednostkę typu Nebula, jednak bynajmniej nie jako jednostkę flagową. To zadanie przypaść miało opartemu na tym samym kadłubie lotniskowcowi Endurance - zaprojektowanemu z rozmachem i przystosowanemu do pełnienia roli nowoczesnego centrum koordynacji działań bojowych floty okrętowi, przenoszącemu do trzech powiększonych skrzydeł myśliwskich różnego typu.

Endurance nie posiada wiele uzbrojenia artyleryjskiego. Po Nebuli odziedziczył zaledwie 12 turbolaserów i 8 dział jonowych, które sprawiają, że nie sterroryzuje go żadna korweta czy fregata, której udałoby się przedrzeć do wnętrza chronionej przez jego eskortę strefy, jednak równocześnie dobitnie wskazują, że ten ponadkilometrowej długości okręt nie powinien bawić się w bezpośrednie pojedynki z wrogiem. Jego główną siłą są bowiem myśliwce, których przenosi taką ilość, że przy dobrym rozplanowaniu sił będzie mógł przy ich wykorzystaniu zrealizować praktycznie każde zadanie bojowe.

Z reguły połowa maszyn na pokładzie lotniskowca Endurance to myśliwce krótkiego zasięgu, nie wyposażone w hipernapęd: szturmowe K-wingi przeznaczone do ataków na wrogą flotę, instalacje orbitalne i cele naziemne, oraz lekkie Defendery do eskorty bombowców i obrony macierzystego zgrupowania bojowego. Druga połowa to dysponujące napędem nadprzestrzennym myśliwce dalekiego zasięgu - przede wszystkim X-wingi zaawansowanych wersji oraz E-wingi, przeznaczone do projekcji siły na dalekich dystansach, tak, jak to miało miejsce za czasów rebelii. Do tego Endurance dysponuje oczywiście całym garniturem promów i transportowców zapewniających niezbędne wsparcie i możliwość komunikacji z pozostałymi okrętami floty, oraz małych jednostek technicznych w rodzaju holowników.

Projektanci liczyli się oczywiście z możliwością ataku wroga nawet na bardzo dobrze broniony przez okręty eskorty lotniskowiec, stąd wspomniana ciężka artyleria, a także solidnie opancerzony kadłub, osłony energetyczne i 20 stanowisk przeciwlotniczych działek laserowych z nowoczesnymi systemami celowniczymi, pozwalającymi na zwalczanie szybkich myśliwców oraz pocisków rakietowych. Do tego lotniskowiec posiada cztery bojowe emitery promienia ściągającego, które pomagają mu obezwładnić ewentualnego przeciwnika - oczywiście jako dodatek do całego mrowia podobnego wyposażenia o mniejszej mocy, przeznaczonego do wsparcia lądowań i startów własnych jednostek.

Lotniskowce Endurance budowane są z przeznaczeniem na jednostki flagowe, stąd wyposażone są w zaawansowane centrum dowodzenia pozwalające nie tylko na koordynację działania własnych myśliwców, ale i całej floty oraz utrzymanie łączności z innymi zgrupowaniami bojowymi. To tylko zwiększa jeszcze ich znaczenie oraz konieczność zapewnienia im możliwie najlepszej ochrony przed atakami wroga. W mniejszych zespołach bojowych podobną do nich rolę pełnią lotniskowce szturmowe Defender zbudowane w oparciu o konstrukcję krążownika Majestic.

Wiodący okręt tego typu, Endurance, zapisał się w historii w dość specyficzny sposób. Dowodzony przez admirał Aretę Bell podczas bitwy o Orindę w 12 ABY dał się zniszczyć siłom imperialnym (Reaperowi oraz Dominionowi) wraz z całym pokładowym skrzydłem E-wingów nie wysławszy ich nawet do walki. Dodatkowo klęska ta nieomal kosztowała Nową Republikę jej własny SSD, Lusankya'ę.

Komentarz techniczny

Endurance i Gwiezdny Niszczyciel Nebula zbudowane są w oparciu o ten sam kadłub i nawet na sprawiających wiele kłopotów ilustracjach w Cracken's Threat Dossier było to widać. Niestety wydawcy Starships of the Galaxy mieli inną wizję i w pierwszym wydaniu tej książki znacząco zmienili wygląd Nebuli/Defendera, tak, że podobieństwo stało się problematyczne - prostymi liniami i ostrymi kątami jednostka przypomina bardziej SSD.

W drugim wydaniu (Saga Edition) wygląd Gwiezdnego Niszczyciela ponownie przerobiono, czyniąc z niego coś pośredniego między dwoma dotychczasowymi, a o Endurance wspomniano jako o jego "wariancie". W końcu The Essential Guide to Warfare zaprezentował spójne i "ostateczne" grafiki zarówno Nebuli, jak i Endurance'a, nawiązujące do obu poprzednich wariantów.

• Black Fleet Crisis FAQ
• Cracken's Threat Dossier
• Kryzys Czarnej Floty (trylogia)
• Starships of the Galaxy II
• Essential Guide to Warfare